bVision.nl

Aan alle goede dingen komt een einde, en dat is dan tevens de start van een nieuw begin, zullen we maar zeggen. Afgelopen zaterdag waren we met Jeslynn naar een feest. Het petekind van mijn vrouw werd 40 jaar, en daarvoor was een groot feest in Hollywoodstijl georganiseerd. Met Jeslynn erbij werd het dus een vroegertje, om half tien waren we alweer thuis. Maar dat mag de pret niet drukken, want in die tijd had ze de hele zaal al op stelten gezet door er in volle vaart met de feestballonnen vandoor te gaan. En die moesten dus ook met alle geweld mee naar huis. Bijna had ze de ballonnen aan de voordeur ook nog mee gegraaid, maar opa was haar voor. Het was nog een kunst om die zwevende ballonnen in de auto te krijgen. De zondag morgen was een desillusie voor het kind, niks geen zwevende ballonnen meer…

Zo vlak na de tweede wereldoorlog waren materialen schaars en het geld ook. Toch had men transportmiddelen nodig. Een motor kon maar was niet praktisch, en de gewone auto was te duur. Een ideaal klimaat voor de ontwikkeling van alternatieven vervoermiddelen. In Duitsland ontstonden op deze manier “Kleinwagen”, in de engels sprekende landen “bubble cars” genoemd en deze waren vaak gebaseerd op een bestaand ontwerp.

Auto’s zoals de Heinkel, Messerschmitt en de alomtegenwoordige Isetta vallen onder deze microcars, maar er waren ook andere spelers in de markt. Veiligheid was niet belangrijk, als het maar liep. Een van de kleinere spelers op de markt was deze Kleinschnittger F125. Die in een ander model ooit al eens op de site heeft gestaan. De auto’s werden geproduceerd door Paul Kleinschnittger van Arnsberg tussen april 1950 en augustus 1957. Dit is een van de weinige overgebleven exemplaren.

Met een gewicht van 150 kilo en voortbewogen door een 6pk, 123cc tweeslag motor met aangedreven voorwielen is dit een mooie kleine Roadster. De auto is gemaakt van lichtgewicht aluminium plaatwerk over een stalen buizenchassis. Veel onderdelen werden gemaakt van overblijfselen uit de tweede wereldoorlog. De Kleinschnittger op de foto’s is uit 1954. De auto is volledig gerestaureerd in het afgelopen jaar. En nee, het is geen trapauto of kinderspeelgoed…
de foto’s zijn ter beschkking gesteld door Hymann LTD

Over de zin of onzin van de griepprik wil ik het hier niet hebben, daar zijn de geleerden het ook niet over eens. Maar er lag twee weken geleden een brief van de huisarts in de bus of ik even zo’n prik wilde komen halen. En gezien ik dat al jaren doe en ik tot een risicogroep schijn te behoren, deed ik dat ook dit jaar. Ik was bijna vergeten te gaan, maar dat terzijde. Op weg naar de huisarts liepen lange rijen bejaarden in ganzenpas af en aan. Gelukkig was er een team leuke meiden gecharterd om iedereen van zo’n spuitje te voorzien, dus de wachtrij binnen viel wel mee, we konden zo aanschuiven. Nu maar afwachten wat we allemaal kunnen verwachten in het naderende snotterseizoen. Wel of geen griepprik, ik wens iedereen een behouden aankomst in de lente van het nieuwe jaar.

Broer Ollie en Zus Kaat kunnen af en toe best wel lief zijn tegen elkaar. Echt vechten doen ze niet zo vaak, maar we zien wel dat ze steeds meer elkaar opzoeken. Hier samen op de bank waar kater Ollie zijn zusje Kaat aan het schoonlikken is. Vijf en een half jaar zijn ze inmiddels alweer, alleen behandelen we ze af en toe nog alsof ze klein zijn. Gelukkig gaan ze ook goed om met Jeslynn, dat is met andere katten wel eens anders geweest. Mijn kinderen hadden een geweldig ontzag voor onze kater Juul, die maakte er ook af en toe een potje van en viel je gewoon speels aan als je op de trap liep. Juul was ook onze knikkerkat. Die had ontdekt dat al hij een knikker boven op de houten trap liet vallen, deze steeds sneller naar beneden rolde. Tok, Tok, Tok en verder ringkeldekinkel op de tegels in de hal. Hij haalde de knikker weer op en het spelletje ging gewoon weer verder. En dat uiteraard midden in de nacht. We hebben zeker twee jaar nodig gehad voordat we alle knikkers gevonden hadden die hij ergens verstopte had als knikkertje voor de dorst.
Wat betreft de foto van gisteren, het was niet meer en niet minder wat er boven stond. De foto is precies 10 jaar geleden gemaakt.

Het heeft even geduurd, maar de verwarming in huize bVision is ook aan gegaan. Een onaangename warmte kwam plots de huiskamer in. De reuk van lang niet gebruikte radiatoren die weer de eerste keer weer warm water langs de panelen laat gaan teisterde mijn arme neus. En laat u niet bang maken voor het bijgaande plaatje, ik voorspel u dat een nieuwe Elfstedentocht er “net” inzit. Volgens mijn water, niet mijnwater, wordt het weer een kwakkelwintertje, en dat zonder de Enkhuizer Almanak te raadplegen. Niet dat dat erg is, de Groningers klagen al genoeg. Nog even en ze zijn even erg als de Limburgers nadat de mijnen werden gesloten. Al die kolenrook was maar niets, het werk was maar niets, de stof was maar niets, maar toen de mijnen werden gesloten en de mijnwerker werkeloos werd, was dat ook maar niets. De Limburgse economie ging op zijn gat. Zelfs een destijds welvarende stad, de hoofdzetel van de mijnindustrie, lag en ligt nog steeds op zijn gat. Op de foto het stationsplein van Heerlen in de kou gezet door de politiek, om het gas van de Groningers te kunnen winnen, die er nu ook niet meer blij mee zijn… Die trillingen in de grond, de mijnverzakkingen, het slopen van een gedeelte van winkelcentrum het Loon in Heerlen. Dat hoorde erbij. Ieder voordeel heb zijn nadeel…