bVision.nl

Het was weer oppassen geblazen in het weekend want Jeslynn kwam de boel weer onveilig maken in huize bVision. Nu zijn we dat wel gewend, het valt ook wel mee. Een ding waar we haar rustig mee krijgen en wat ook gezond is is een plastic bekertje met deksel waar bosbessen in zitten. Die vind ze heerlijk en dat gaat dan als volgt:
Neem deksel van het plastic bekertje, pak een bosbes, kijk er even naar, stop hem in de mond en eet hem op, doe het deksel weer op het bakje en start weer van voor af aan…
Aangezien het nog een hele kunst is om dat buigbare dekseltje er weer op te krijgen, is ze zomaar een half uur verder voor dat ze aan de laatste bosbes is. Uiteraard is dat een speciale bosbes, want als die op is, is het verhaal afgelopen. Die gaat dus een paar keer erin en eruit. Totdat opa vraagt of opa de bosbes op mag eten, ze zegt dan ja, en stopt hem vervolgens snel in haar mond, weg bosbes…

Moeders mooiste is deze door Di Mario gespotte kever vlakbij de dierentuin van Petach Tiqva (Israel) niet, maar dat hoeft ook niet. Hij lijkt er door iedereen stil en verlaten bij te staan, lege banden geven aan dat hij daar toch al een tijdje staat. Het meest kwetsbare aan de kever komt hier ook goed tot uitdrukking, de deurdorpels. Al vanaf de allereerste modellen werden deze geteisterd door roest. En dat terwijl dit het laatst geproduceerde model van de kever is.

Van oorsprong is deze Volkswagen Kever 1303 sedan gebouwd van augustus 1972 tot en met juli 1975. Daarna was het einde oefening en maakte de kever ruim baan voor zijn opvolger, de Volkswagen Golf. Die paar jaar maakt voor de kever op de foto niets meer uit, maar wie weet vind iemand het nog de moeite waard om hem te restaureren.. Waarschijnlijk ligt hier een 1300 motor in, maar ik kan helaas niet onder de motorkap kijken, want er waren ook uitvoeringen met een 1600 cc motor.

Afgelopen woensdag werd er bij AH XL in Kerkrade (bij het RODA stadion) de Kids Kookbattle georganiseerd. Wij waren er tijdens de opbouw van de keukens. Als ik dan zoiets zie gaan mijn gedachten terug naar mijn eigen jeugd, kinderen van 9-12 jaar mochten meedoen. in mijn geval was het destijds 1962, geen televisie, die hadden we niet, communicatie, meer dan schreeuwen naar elkaar konden we niet. Geen telefoon of mobieltjes, als er gedonder in de glazen was konden we bij de buren bellen. Maar wel buiten spelen, daar waren we altijd te vinden. We hoefden ook niet zonodig geamuseerd te worden, dat regelden we zelf wel. In die tijd heette de scouting nog de padvinderij. En dan pas realiseer ik me dat ik iedere keer dat ik bij de kapper kom, grijzer ben, dat ik opa ben, en bij een vreemde reactie in een auto voor me wel eens kan uithalen en tegen mijn vrouw zeg dat die opa zijn rijbewijs beter kan gaan inleveren. Mijn vrouw wil dan wel eens zeggen dat ik minstens zo oud ben. Ik zit volgens mij nog in de ontkenningsfase en dat gaat net als dit logje, met horten en stoten of zoals je wil, van de hak op de tak.

Gisteren hadden we weer een oppasdagje, rustig aan de slag met Jesje. Jesje krijgt het voor elkaar om binnen 5 minuten alle speelgoed wat netjes opgeborgen zit uit te halen en te verspreiden door de hele kamer. Momenteel heeft ze een heel gewild speeltje, een ballon. Daar kan ze een hele tijd zoet mee zijn als opa ook meedoet. Vermoeiend is het wel, maar het levert ook heel veel plezier op. Uiteraard is de bureaustoel van opa heilig, kijk eens naar dat smoeltje als ze daar in gaat zitten. Het wordt al echt een grote meid, die langzaam begrijpt wat je zegt en ook duidelijk kan maken wat ze wil.
Minder was het afgelopen dinsdag, bij thuiskomst stond er een politie wagen voor mijn garage, ik schrok even maar zag de deur van het appartementencomplex naast ons huis openstaan. De politiewagen werd keurig even weggezet waarna ik naar binnen kon rijden. Navraag leerde me dat er al even niets van een van de buren was gehoord en men de politie gebeld had. Deze trof in het appartement het levenloze lichaam aan van een van de buren. Het werd nog even druk, politie, dokter, lijkenwagen… een half uurtje later was iedereen vertrokken, requiescat in pace.

U dacht dat liliputters klein waren, nee hoor, er bestaan ook kaboutermensjes. Ik had mijn auto geparkeerd bij een grote eik, om me heen gekeken of niemand daar hinder van had, en was een paar foto’s gaan maken, die hier afgelopen vrijdag te zien waren. Toen ik daarvan terug liep, hoorde ik vlak bij mijn auto stemmen, nou ja, het leek meer op een stel kippen die aan het kakelen waren over het feit dat er een grote asobak voor hun huis stond. Ik kon mijn ogen niet geloven maar echt, in de holte van een eik woonde kaboutermensjes. Voorzichtig bukte ik me en het werd doodstil. Sorry mensjes, maar dat is mijn auto, en ik wist echt niet dat hier iemand woonde, anders had ik hem wel een stukje verder gezet. Maar weet je, ik ben een beetje slecht ter been, daarom parkeer ik mijn auto meestal zo dicht mogelijk in de buurt vanwaar ik moet zijn. Zo links en rechts werd eens naar elkaar gekeken. Een van de meisjes had een mobieltje en belde ergens naartoe, het bleek het kabouterpark te zijn waar ik net foto’s van had gemaakt. Het werd er te druk en sommige zochten werk elders en ik was voorzichtig geweest en had niets kapot gemaakt. Ik zei daarop dat ik een grote tuin had met veel achterstallig onderhoud omdat ik moeilijk lang kon staan. Maar dat er wel egeltjes waren, en kikkers en veel vogeltjes… Aan de andere kant klonk gejuich. Als er een paar mee mochten reizen om te kijken, dan kwam de rest wel goed. Ik heb er een aantal ingeladen, mannetjes, vrouwtjes en kindertjes. De reeds aanwezige vogelhuisjes die deze winter leeg staan heb ik bij elkaar gezet en met wat aanpassingen omgebouwd tot woning. Nu maar afwachten tot het voorjaar en het grote werk begint.
(met dank aan de buurtgemeenschappen van Retersbeek en Weustenrade die deze eik hebben gevuld)