Mijn moeder is een van de weinigen die echt niet kon koken, en mijn vader nog minder. De standaard aardappel met een stukje vlees en groenten dat ging nog wel bij mijn moeder. Alles was overgaar en er zat vrijwel geen smaak meer aan, zelfs een eenvoudige groente als sla werd gebaden in de Livorno en als slappe was op tafel gezet. Maar ik ben er toch groot op geworden. Mijn vader was een echte ramp. Ik herinner me nog dat we een ouderwetse frietketel hadden. Je weet wel een pan met een mandje en dan op de kachel heet stoken. Levensgevaarlijk maar toch. Het had wel wat. Mijn moeder lag op dat moment ik dacht in het ziekenhuis, en we moesten toch eten. Frieten was dan uiteraard het makkelijkste dacht mijn vader, niks vlees bakken, alleen friet met mayo… De ketel op het vuur, ik aardappels schillen en mijn vader snijden en bakken. Dat snijden ging dan ook nog met zo’n ouderwetse frietsnijder van ik dacht Tomado. Hoppa, frietjes in de pan en na twee minuten waren ze mooi donkerbruin. Mandje eruit frieten op bord wat zout en mayonaise erbij en eten. De frieten waren nog rauw, maar mijn vader keek zo boos dat ik schoorvoetend deze bruine friet met mayo naar binnen heb gewerkt. Jaren later, hij oud en ik inmiddels ook, hebben we daar nog eens hartelijk om gelachen… Hij bedoelde het goed, maar wist niet beter.
