Deze week voorafgaand aan de Kerst heb ik nog wat vakantie, de laatste dagen die ik over heb opmaken. Volgende week is een collega aan de beurt, zo wisselen we af. Vorig jaar was het andersom. Normaliter is het tussen Kerst en Nieuw erg rustig op het bedrijf. Zo hoop ik volgende week dan ook de tijd te hebben om wat extra’s te kunnen doen. Hier thuis stonden gisteren en vandaag in het teken van klussen en karweitjes. Maar het is klaar, ik ben uitgeklust dit jaar. De planken zitten tegen de muur, het rekje hangt, een knopje is gemonteerd en de laatste plafoniere zit tegen het plafond. Een paar weken terug is de stukadoor langs geweest, alle structuur op de muren en plafond is verdwenen onder een stuclaagje. Maar deze karweitjes moesten nog. Als laatste heb ik een nieuw stukje duct tape ovaal geknipt en over het sleutelgat van de haldeur geplakt. 
Onze Cookie probeert regelmatig te ontsnappen. Dan gaat hij onder de klink op zijn achterpoten staan, en hij kan er wel bij, maar gelukkig snapt hij het mechanisme niet. Wel hangt hij dan af en toe met één nagel in het sleutelgat, en komt niet meer los. Met het stukje tape erover is dat niet meer gebeurd. Het lapje tape was een beetje lelijk geworden, dus heb ik een nieuw stukje geplakt. De ontsnappingspogingen van Cookie, zorgden een paar jaar geleden ervoor dat toen we iemand in huis kregen om tijdens onze vakantie op het huis te passen en de katten te verzorgen, dat we overal A4 posters op deuren hadden opgehangen met foto’s van Cookie er op, met teksten eronder zoals “Let op ik probeer te ontsnappen” en “Let op ik ben veel sneller dan jij” etc. De smiecht zit achter de deur te wachten wanneer je de hal uitkomt, meestal zijn we er op bedacht, maar ’s morgens als ik met mijn nog slaperige kop binnen kom, dan lukt het hem wel eens. Dan mogen we hem gaan vangen of proberen te lokken met kattensnoepjes, ik denk dat hij dat een leuk spelletje vindt. Ook is hij een keer ontsnapt toen ook nog de voordeur open stond. Die ochtend had het flink gesneeuwd, kon ik er achter aan op mijn slippers en in mijn badjas. De sneeuw reikte tot voorbij mijn enkels, een flink pak dus. Gelukkig was het nog donker en heeft niemand in de buurt deze slapstick gezien (hoop ik). Drie huizen verderop ging hij uiteindelijk op een oprit onder een auto zitten. Ik op mijn blote knieën in de sneeuw, gelukkig liet hij zich pakken, die knuffel van ons.
Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.
Zoals hier aan het jaar van de mijnen een einde komt, komt ook een einde aan de geschiedenis van de Engelse steenkoolmijnen. Vijftig jaar na ons, sloot ook daar vorige week de laatste mijn. De mijnwerkers van de Kellingley Colliery-mijn in Noord-Engeland draaiden daar vorige week hun laatste dienst. De koelpieten worden een zeldzaamheid in Europa. Engeland importeert net zoals wij destijds, nu kolen uit Colombia en de Verenigde Staten. Landen waar ze de kolen in dagbouw kunnen delven. Want net zoals hier in die tijd, zit ook Engeland nog met een aantal kolengestookte centrales uit glorie van de steenkooltijd. Het eens zo welvarende steenkolentijdperk en de industriële revolutie zijn ten einde. Windenergie, Zonne-energie en de rest de import van olie en gas blijven over. Beter voor het milieu, maar niet beter voor de harde werkers, die staan net als de mijnwerkers hier destijds, gewoon in de kou…
Afgelopen zaterdag hebben we na heel veel jaren onze oude wandelschoenen aan de wilgen gehangen en zijn we in Limbricht bij 
Hoi Sjoerd
Zoals al vele jaren krijgen we ieder jaar zo omstreeks deze tijd een kerstpakket. Een grote doos met inhoud die meestal reeds besteld wordt rond de zomer, en in de winterperiode actueel zou moeten zijn. Maar maak maar eens een pakket als je buiten in het zonnetje zit, het dertig graden is en je geen zin hebt om te koken… Zo zit er dit jaar in ons kerstpakket een heuse barbecue. Een kleine weliswaar, maar hoe verzin je het. Je kunt er met de kerst helemaal niets mee, of het moet buiten nog een paar graden warmer worden…
Het was alweer een hele tijd geleden dat Mirjam, van 
In het jaar van de mijnen wordt de aandacht gevestigd op de opkomst en teloorgang van de Limburgse mijnen. Steenkool is daarbij een toverwoord. Maar net als bij het buurland, Duitsland, waar gigantische graafmachines bruinkool uit de grond halen. Hadden we hier in Zuid-Limburg ook een aantal weliswaar wat kleinere bruinkoolgroeves. Bruinkool is net als steenkool en ook turf ontstaan uit afgestorven plantenmateriaal en lag in het Limburgse land op sommige plaatsen dicht aan het oppervlak. Dat bied de mogelijkheid om in dagbouw, zonder gangen te graven, deze “vluchtige kool” te exploiteren. Er waren een viertal bekende bruinkoolgroeves, Als eerste de Louisegroeve in Graetheide, later nog gebruik als stortplaats voor inert afval. Verder hadden we nog de Groeve Herman (Eijgelshoven) en Groeve Anna te Haanrade en als laatste de meest bekende, de Groeve Carisborg, in de Passart (Heerlerheide) hier stootte men bij het boren naar water op het landgoed Carisborg toevallig op bruinkool. De laatste had zelfs een eigen briketfabriek. En zoals dat gaat met gaten die gegraven en gedicht moeten worden is later hier veel vuil gestort, waaronder afvalmateriaal van de (Staats)mijnen. Voor mensen die hier iets meer van willen weten is er de site van