bVision.nl

Gisteren waren we met een aantal conculega’s op bezoek in het Hoenshuis in Voerendaal. Het Hoenshuis heeft zijn naam ontleend aan de bewoning van de tak van de grafelijke familie Hoen. In de 14e eeuw was het huis een kasteel waar Johan Hoen tot Broeck woonde. Juist ja, familie van de stichter van kasteel Hoensbroeck. Door heel het zuiden van Limburg kom je de familie Hoen wel ergens tegen als je op zoek gaat naar burchten en kastelen. Het Hoenshuis is een carréboerderij waarvan nog maar weinig herinneringen zijn overgebleven aan de riddertijd van weleer, alleen een stuk mergelstenen muur herinnert nog aan deze glorietijd. Bij dit prachtige gebouw ligt overigens de golfbaan van Voerendaal en in het gebouw vind je een restaurant en enkele zalen. In enkele van deze zalen ging het er gisteren ook heet aan toe en werd een geweldige strijd gestreden. Nu nog zonder winnaar, maar dat zal in de finales wel anders gaan. Er zal maar een winnaar overblijven, en de strijd is nog lang niet gestreden. Vooralsnog worden de zwaarden geslepen in afwachting op ronde twee… Gelukkig is dit verhaal maar fictie, maar dromende in deze zalen kun je je voorstellen dat het door de eeuwen heen niet altijd pais en vree geweest is in deze omgeving. De bokkenrijders reden ook hier door het landschap…

Het verhaal speelt zich af op zondag, gisteren dus. De regen viel met bakken uit de lucht en we hadden iets op het oog wat we bij Ikea konden krijgen. Ikea is maar vijf minuten rijden van bij mij, dus daar hoefden we het niet voor te laten. Op een gegeven moment zegt mijn vrouw ik geloof dat ik honger krijg, en dat was, gezien de tijd, niet eens zo gek. Een kleine salade en een broodje moet dan toch kunnen, beiden uiteraard met een kop thee erbij. Ik keek naar buiten en zag dat het niet zo zachtjes meer regende maar erg hard. Een jongeman en zijn vriendin, of vrouw waren in de weer met wat spullen om deze in de auto te krijgen. Tafel, stoelen, van die kuipstoeltjes van rotan of zoiets, maar helaas het paste niet erin zoals hij dat wilde, ook niet zoals zij dat wilde. De stemming op de parkeerplaats werd een stuk grimmiger, ze keken elkaar eens boos aan en probeerde maar weer eens wat anders, maar de kuipstoeltjes bleven tegenspartelen, en de regen stroomde door. Je zag, en dacht te horen dat ze elkaar de huid vol aan het schelden waren, niet dat dat helpt, maar het lucht wel op. Als twee verzopen katten haalde ze weer alles eruit en nu gingen de lastige stoeltjes er wel in. Uiteindelijk kregen ze alles er wel in, maar of er nog plaats was voor haar waag ik te betwijfelen. Dat hebben we ook niet afgewacht, want de helft van de bezoekers van het restaurant had het tafereel inmiddels op het netvlies… De aftocht van ons was wat minder dramatisch, zoveel hadden we gelukkig niet meegenomen….

Na een vers kopje thee is vandaag de bereiding van een vers kopje koffie aan de beurt. Maakt men thee lekker zelf, de barista doet het aan de koffiebar. Een barista is een vakman of -vrouw die zich toelegt op het bereiden van espresso en aanverwante dranken als cappuccino. De barista is als de kok in de keuken; hij/zij weet daarnaast vrijwel alles van de techniek van de espressomachine en de processen bij het bereiden van de espresso. Veelal worden ook Latte arttechnieken beheerst. Nu hebben we thuis ook een mooi koffiezet apparaat, mijn zoon geniet van een verse kop koffie, maar ik blijf toch meer een theemens…

Barista Bandits is een mobiele cateraar die de Nederlandse festivals afrijdt met een Piaggio Ape (tuktuk) om de koffieslurpers te voorzien van een perfecte kop koffie. Buiten het festivalseizoen gaan de Bandits ook ‘on the road’ met heerlijke koffie op locatie. Van tuinfeest tot huwelijk en van receptie tot beursstand, of zoals hier als ondersteuning van de stand van Huawei op de markt in Den Bosch vorige week..

Goed gereedschap is het halve werk. En dat niet alleen voor het klussen, maar ook als je aan het koken ben. Ik was al een tijdje op zoek naar een klein mes, maar wel stevig en niet zoals een schilmesje. Zo kwam ik uit op een klein Japans mes van Chroma (Japan Chef) met een lemmet van 10.2 cm, en het handvat ongeveer even zo groot. Groot was ook mijn verbazing bij het uitpakken van het mes. Het mes is zo vlijmscherp dat ze er meteen maar een pleister hebben bijgedaan voor het geval je je snijdt, of zal dit alleen als waarschuwing bedoeld zijn. Enfin, het ligt lekker in de hand en het is zo scherp als het eruit ziet. Nu even afwachten tot het mes ook mij uitkiest als slachtoffer. Het zou overigens niet de eerste keer zijn dat ik me snij met een koksmes…

White Dragon of Bai Long is een theesoort afkomstig uit de provincie Fujian in China. De thee bestaat uit uit voorzichtig geplukte en verwerkte zilverachtige tipjes van de theeplant, aangevuld met met een zachte groene thee uit de Chinese hooglanden. Het is een van mijn favoriete smaken. Nee, en niet uit een zakje, maar los. Het ritueel van het thee zetten hoort er voor mij bij.
De thee is een beetje lichtgeel, heeft een hele fijne smaak met een zoete afdronk (lijkt wel wijn zoals ik het hier omschrijf). Gebruik een normale hoeveelheid thee en laat deze twee tot drie minuten trekken. Gebruik water wat gekookt heeft maar waar de kookbellen even vanaf zijn. Een minuutje of twee laten staan na het koken moet voldoende zijn. Er zijn overigens wel regels voor het maken van de diverse theesoorten, maar ik stoor me daar niet aan en hanteer meestal mijn eigen ervaring. Is de thee te bitter is waarschijnlijk de temperatuur te hoog geweest of heeft hij te lang staan trekken. Voor deze thee is bij deze temperatuur een minuut of twee a drie trekken voldoende. Normaal drink ik deze thee in de avonduren, maar ook als ontbijtthee voldoet deze prima.