De mijnen in Limburg waren een instituut. Er werd goed voor de mijnwerkers gezorgd. Niet alleen de sociale voorzieningen waren goed, maar ook waren er diverse mogelijkheden geschapen om de mijnwerker te betrekken bij andere activiteiten. Vele verenigingen werden gesteund, de woningen waren van de mijnen, medische voorzieningen voor de mijnwerker en zijn gezin. Het werk was zwaar, af en toe onmenselijk en gevaarlijk. Maar daarbuiten was het prima. Op de foto ziet u een personentrein bij de staatsmijn Emma. Als ik in die tijd achterom had gekeken zou hij in mijn achtertuin staan. De weinige personentreinen die op het mijnspoor reden waren veelal voor koninklijk bezoek of ter ere van bijzondere gebeurtenissen, zoals hier bij het 50 jarig bestaan van de staatsmijnen in 1952. Let u even op bij de klasse.. Er was toen nog een 3e klas in de trein. Verschil moet er zijn…
Als de dagen korter worden neemt mijn behoefte aan slaap iets toe. Na de warme maaltijd krijg ik het moeilijk. Of ik nu zit of lig maakt niets uit, de ogen vallen als vanzelf dicht. Een powernapje zullen we maar zeggen. Alleen het weer fit worden duurt steeds langer. Normaliter heb ik de ogen open en ben klaar wakker. Maar nu komt het wel eens voor dat ik lig te mijmeren, over het werk, het ouder worden, het opa worden en ga zo maar door. Je zou er een bult van krijgen, maar zo erg is het niet. Het zal ook wel een beetje aan het jaargetijde liggen. Daarom hou ik zo van de winter. Dan heb je het ergste achter de rug en wordt iedere dag weer langer. Ik ben gewoon een winter en voorjaarsmens, en mijn beste maand is mei… Daarom neem ik dan ook altijd vakantie. Maar goed, wat eten jullie met de kerst… (en nee, geen Flappie), ik moet namelijk rekening houden met een zwangere huismus die van alles niks mag eten en wellicht doe ik nog ideeën op.
Gisteren zijn we met een gekke slag in de auto gestapt en naar Den Bosch gereden. Het was mooi weer, wel wat koud, maar best te doen. Ook daar was niets mis met het weer en we hebben een lekkere wandeling door de stad gemaakt. Niet dat er veel te doen was, integendeel, gewoon gezellig druk. Waar ik iedere keer langs ben gelopen is een aan de voorzijde kleine boekhandel, dacht ik, maar wat een gebouw van binnen. Gewoon geweldig wat ze bij Adr. Heinen aan de Kerkstraat voor elkaar hebben gekregen. Paul van Loon signeerde er gisteren zijn nieuwe kinderboek “Op zoek naar Jeroen Bosch in zijn schilderijen”. Waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Het was er druk. Het hele pand bestaat uit allemaal kleine verdiepingen waar je in alle rust een boek kunt opzoeken. Ik heb echt moeite moeten doen om deze foto’s te maken. Uiteraard steunen we deze uitzonderlijke boekhandel en zijn we niet met lege handen vertrokken…
Het huisje van vandaag is op de foto gezet door John beter bekend door zijn blog 
Van werkpaarden hebben de meeste mensen een heel ander idee. Dat is zo’n grof beest op vier poten, of hebben deze werkpaarden ook benen, wat grote karren trekt, of voren in het land maakt. Maar vergelijk dit eens met een vrachtwagen. De vrachtwagen netjes op wielen, en dan is dit toch ook het werkpaard onder de vrachtwagens. Lekker op rupswielen baant deze zijn weg door het modderige landschap. Het is niets voor in mijn virtuele garage, daar staan alleen maar raspaarden in. Maar het is zeker een onderdeel van de automobiel industrie heden ten dage. Deze iC100 is van Japanse makelij, maar dat is ook het enige wat ik weet. Ze stonden samen in het groengebied de Koumen om een beetje te Landscapen… De Koumen is de plaats waar de voormalige steenberg van de Oranje Nassaumijn lll lag, deze is voor het grootste gedeelte afgegraven en bestaat uit een stuk industriegebied en een groot groengebied. Deze vormt teven een barrière tussen Hoensbroek en Heerlen. Zodat “Gebrook” toch nog lekker achter de berg ligt voor Heerlenaren.
Mijn gevoel van november ligt vast in onderstaande foto die momenteel mijn beeldscherm kleurt. Het gevoel van behaaglijkheid bij een goede kop thee terwijl buiten de bomen als luciferhoutjes knakken, en de regen de koepel op het dak geselt. De geur van kardemom, steranijs, kruidnagel en kaneel dwalen in mijn gedachten door de keuken. Zoervleisch met friet, stampotten en erwtensoep op zaterdag. Lange avonden en kaarsen die mijn geest verwarmen en die me aan het denken zetten, wat eten we met de kerst bijvoorbeeld. De Zen van het leven komt als een warme deken om mij heen liggen en een zwarte kat kruipt onder dezelfde deken dicht tegen mij aan.