Mijn vitrinekast met oude camera’s was vol, zo vol dat ik voort een wisseltentoonstelling had, een deel van de camera’s werd in een doos op zolder opgeslagen en soms werd eens wat gewisseld. Nu hadden we een muur vrij gekregen in onze aanbouw, en hadden we het idee gekregen om een tweede vitrine aan te schaffen en ze zo weer allemaal tentoon te stellen. Maar een beetje dezelfde vitrinekast was moeilijk te vinden. Bij Ikea kregen we het idee om dan maar twee dezelfde vitrines te kopen. Omdat je ze zelf in elkaar moet zetten zijn de kasten relatief goedkoop. Tenminste, de oude vitrine had meer gekost dan de twee nieuwe van Ikea samen.
De oude vitrine:
De vitrinekasten zijn van het type Liatorp welke je in het wit of grijs kunt kopen. We hebben de grijze gekozen. Verlichting zat er niet in, die hebben we apart bijgekocht, het zijn Ledspots van het type Dioder. Omdat daarvoor niets is voorbereid in de kasten, moet je de plek voor de lampjes wel goed uitmeten, en zelf de gaten boren waar de kabeltjes door moeten. De kwaliteitscontrole bij Ikea is wel erg goed moet ik zeggen, want de bijgeleverde onderdelen, schroefjes en plugjes kloppen precies qua aantal. Alles bij elkaar is het wel veel werk om ze in elkaar te zetten als leek, maar als het dan eenmaal staat geeft dat ook veel voldoening. Al mijn camera’s staan er nu ruim in en als ik zo langs loop en ik zie alles daar uitgestald staan, krijg ik een beetje een “wauw gevoel”, vooral als het al een beetje donker is buiten, en dan met de kastverlichting aan. Mijn eigen museumpje, zoals mijn zwager gisteren zei toen hij het zag: “schitterend”.
De nieuwe vitrinekasten:
Katten zijn sociale dieren, ze maken deel uit van het gezin, wonen in je huis. We verzorgen ze goed, geven ze te eten en te drinken en op tijd een schone kattenbak. Maar om nou zover te gaan dat je je huis gaat verbouwen voor de katten gaat me toch wat te ver. Alhoewel het natuurlijk wel leuk is als je dat gedaan hebt zoals op onderstaande foto… Ons oudje, Daisy zal zich daar niet aan wagen, Maar onze Kaat en Olie zouden de tent afbreken om daar te mogen spelen.
Gisteren reden we nog even door het Limburgse land om even een paar Amaryllissen te halen. En dan valt pas op hoe mooi de bomen er nu bijstaan. Het goudgele tot bruine blad staat de bomen prima. De laatste energie word nog aan de boom afgegeven en dan krijgt de wind vrij spel. Het goudgele bladerdek bekleed de grond als een warm en fleurig herfsttapijt terwijl een mottig regentje af en toe de zaak toedekt. De tuincentra zijn weer begonnen met de kerstverkoop en de ontvangst is overal warm en fleurig. Uiteraard vanuit de verkoopgedachte, maar toch mooi dat we ervan kunnen profiteren in deze donkere dagen. De foto is overigens genomen bij Tuincentrum Daniëls in Herkenbosch. Voor de rest was het een beetje een uitziek weekend, het gaat gelukkig weer een beetje beter, dus we gaan gewoon weer aan de slag vandaag. De laatste week bij de oude baas.
Je hebt van die mensen waartegen je als persoon een natuurlijke aversie tegen hebt. Daar kun je niets aan doen en dat zijn ook de mensen die je het snelste op de kast hebben. In het privé sfeer kun je die types mijden, maar zakelijk kan dat niet. Daar moet je dan mee leren omgaan. Heel af en toe neem ik tussen de middag nog wel eens de helpdesktelefoon op, zo met het idee van al onze medewerkers zijn in gesprek, belt u over een half uurtje maar weer terug. Maar dan krijg je eerst een heel verhaal waar je geen woord tussen krijgt, dat eerst helemaal verteld moet worden, en dat eindigt dan met een en dat moet jij nu voor mij oplossen. En dan moet ik vertellen dat ik er niets aan kan doen maar dat degene die daar wel wat aan kan doen onmiddellijk met hun contact op zal nemen als ze daar tijd voor hebben. Niet dus ze storen mijn pauze, ik ben zo vriendelijk om de telefoon op te nemen, en dat zullen ze weten ook. Haha, ik ben bekend door het hele bedrijf heen, eerst vertel ik dat het pauze is, vraag ze alles over waar ze mee bezig zijn, hoe het met vrouw en kinderen gaat, wat de plannen zijn voor het weekend, wat ze ervan vinden dat ze een nieuwe baas krijgen, en als aan hun kant de irritatie hoorbaar aanwezig is, vraag ik ze om over een kwartiertje of zo terug te bellen, omdat dan pas de helpdeskmedewerkers weer aanwezig zijn. Haha, die bellen nooit meer onder de pauze. De andere methode is minder effectief en stoort me veel meer, dat is niet opnemen, en dan mensen hebben die gewoon een half uur proberen of er toch niet iemand opneemt… Dan krijg ik de neiging om de betreffende telefoon op een rigoureuze manier om zeep te helpen.
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die het smoelenboek gebruiksvriendelijk willen noemen. Ik noem als voorbeeld de goede bedoelingen van de eigenaars en ontwikkelaars, de topverhalen die een tijdje terug zijn ingevoerd. Wat je ook doet om de tijdlijn te krijgen zodat je de meest recente opmerkingen van die mede smoelboekers voor je neus krijgt. De volgende keer staan de topverhalen weer voor je neus. Maar treur niet, voor mensen die gebruik maken van een browser is er een oplossing. type het volgende maar eens in…