Nee, om dat even duidelijk te maken, dit zijn geen sherry glazen, maar ontwerpen van de bulbs voor lampen, de eerste lampen. Philips Lampen. Afgelopen weekend bracht ik namelijk een bezoekje aan het Philips museum in Eindhoven. Het Fabriekje in het centrum van Eindhoven, de plaats waar Philips in 1891 begon, is na een grondige renovatie veranderd in het prachtige Philips museum. Voor het gebouw is een imposante glazen galerij gebouwd. Met de renovatie en de zo kenmerkende glazen façade is het fabriekje als het ware in een vitrine gezet. Het oorspronkelijke pand, een rijksmonument, is intact gebleven.(even een zinnetje op de website geleend)
En als we dan toch wat lenen op de site kan het volgende er ook bij: In 1891 richt Gerard Philips samen met zijn vader Frederik Philips de firma Philips & Co op. Het bedrijf wordt in Eindhoven in een leegstaand bedrijfspand gevestigd. De concurrentie op de lampenmarkt is in die tijd al groot. Gerard maakt het verschil door zich volledig te richten op de massaproductie van gloeilampen. In 1895 wordt Anton Philips aangetrokken om de verkoop op zich te nemen. Dat blijkt succesvol te zijn. In 1895 worden er 200.000 gloeilampen verkocht. Drie jaar later al meer dan 1.000.000. Eind jaren ’90 is Philips & Co. één van de grootste producenten in Nederland en met 1.000 medewerkers de grootste industriële werkgever. En dat is volgens mij best memorabel, en als je dan in dat fabriekje komt valt het een beetje tegen. Je verwacht dat Philips hier groots uitpakt. Maar nee, het is zeer beperkt, mede door het gebrek aan ruimte, maar toch… het is blijven hangen in de sixties.
We hebben ons gisteren wel in het nieuws gewaagd met enkele spectaculaire ongelukken. Normaliter gaan we in de ochtend naar Roermond op onze vrije dag, maar nu was daar gelukkig iets tussengekomen. Volgens mij was ik Roermond niet meer uitgekomen. Alle autowegen waren afgesloten in de buurt en daar waar we normaal langskomen hing een wolk zoutzuur gas. Ofwel Zuid Limburg was een hele dag lang bijna onbereikbaar. Alleen via Duitsland of België was nog een optie. We zijn maar lekker naar Maastricht gegaan en hebben niet eens de intentie gehad om voor ramptoerist te gaan spelen. En wonder boven wonder was het in en rondom Maastricht rustig. Logisch uiteraard, want er was geen doorgaand verkeer over de A2. En dan te bedenken dat er nog mensen zijn die dan toch maar anderhalf uur in de file gaan staan terwijl in Maastricht al borden stonden die iedereen adviseerde om dat vooral niet te doen maar via Heerlen en Aken naar het noorden te gaan…
Wat is nou het verschil in werken tussen vroeger en nu. Daar begon het mee. Vroeger waren we vrienden onder elkaar, echte koempels die elkaar de rug wasten omdat je zo vuil was dat je zelf niet zag of je wel schoon was. Tegenwoordig moet het werk lean zijn, en later lean en mean zijn. Lean vindt je in de werkwijze bij Toyota. Met zijn allen ervoor zorgen dat Toyota de beste autofabrikant ter wereld zou worden. Dat ook de auto’s zouden rijden als de naaimachines snorden. Dat kun je ook lezen in het boek “The Toyota way”. Lean is hier echt lenig of slank, maar niet ten koste van het personeel, maar met datzelfde personeel. Lean en mean, de westerse variant is daarentegen de slechte manier. Dat is niet lenig en slank, maar dat is afslanken en gemeen. Bij het laatste vallen uiteindelijk ook de koppen van de personeelsleden. Lean had hier ook moeten zijn hoe kunnen wij met zijn allen ervoor zorgen dat we een beter product kunnen maken, tegen minder kosten, met meerwaarde voor onze klanten en niet meer doen wat mogelijk is, maar wat hiervoor noodzakelijk is. Zo creëer je een betere werkomgeving met waarde voor je werk, met minder kosten en tevreden klanten en hopelijk een baan voor het leven. Maar helaas, ik heb het niet voor het zeggen, mijn visie hierin is dat het werken vroeger beter was geregeld voor de werkende mens en met visie voor de toekomst, en nu beter voor de baas zijn beurs, die op korte termijn veel wil verdienen.
Vanaf ca 1500 was het bijna niet meer mogelijk om vanuit de dalwanden van het riviertje de Worm uit horizontale gangen kolen te winnen en begon men in het wormdal primitieve schachten te graven. Dat kon niet meer alleen, want schachten graven en het naar boven brengen van leem en kolen was een gevaarlijke bezigheid ofwel vrouwen en kinderen moesten ook aan de slag, en ja, in die tijd was het normaal dat kinderen meehielpen. En zoals vroeger het water uit waterputten werd gehaald deed men dit hier met emmers die onder in de schachten gevuld werden met leem en steen, totdat men op een kolengang stuitte, dan werd er pas verdiend en kon men kolen naar buiten halen. 
Het trafo huisje van deze week kunt u aantreffen in het dorpje Hobrede. Het huisje is op de foto gezet door Jeanne, van 
Het is al heel wat jaartjes geleden toen dit voorval plaatsvond. Samen met een collega stapte ik op de fiets om naar huis te rijden. Het weer was echt miserabel, het water viel als bakstenen uit de lucht, net als de laatste dagen. Gelukkig was het niet echt koud en met een flinke vaart erin reden we van Geleen richting Hoensbroek. Bij de spoorwegovergang bij Geleen Oost ging het fout, daar had zich een grote plas water aan de rand van de straat gevormd, ik schat een cm of 40 diep. Stapvoets moesten we daar doorheen en voorzichtig over het spoor. Dat was niet nodig voor een zware vrachtwagen, die zonder vaart te minderen daar doorheen reed. Het regende al hard maar het water wat deze chauffeur over ons heen kiepte benam alle zicht en we stonden als twee verzopen katten langs de kant van de weg. Ik keek naar mijn collega, hij keek naar mij, en even later stonden we daar onbedaarlijk te lachen. Natter konden we onmogelijk nog worden, dus wat maakte het verder nog uit. In Puth, bovenaan de berg waren we nog niet uitgelachen…