bVision.nl

De geschiedenis van Knibbeler gaat voor mij terug naar mijn jeugd. Ik woonde destijds op de Amstenraderweg, vlak in de buurt van waar de familie Knibbeler een woning had. En als ik zeg familie, waren daar ook kinderen, waar ik dus ook wel vaker kwam. De familie had een zaak in huishoudelijke artikelen en nog veel meer. Die zaak lag aan de Kouvenderstraat en is inmiddels een Blokker winkel. Het woonhuis in de ene straat en de winkel in de andere straat waren met elkaar verbonden middels een magazijn. Als we iets nodig hadden dan liepen we achterlangs het magazijn de zaak in, en ook op dezelfde weg weer terug. Nors nagekeken door de magazijnbediende, die ook bij ons in de oudste flat van Hoensbroek woonde. Inmiddels zijn de zaken van Paul Knibbeler een begrip op woongebied in het zuiden van het land. En vooral de zaak op de woonboulevard heeft prachtige woonaccessoires naast de meubels, kunst voor de kleine man zullen we maar zeggen. We kijken er graag eens rond. En een beetje reclame maken voor voor de mensen die je persoonlijk kent mag wel eens. Want Paul heeft het goed voor elkaar.

Aanstaande vrijdag krijg ik zonnepanelen op mijn dak gelegd. Maar omdat de installateur wat achterstand moest inhalen, werd ik eergisteren gebeld of ze het “binnenwerk” alvast konden komen doen. Ik heb me vrij gevraagd voor gisterenmiddag en volgens afspraak zat ik om 13:00 uur klaar om de installateur te ontvangen. Maar niemand kwam, en ook na één uur niet en anderhalf uur later nog steeds niemand gezien. Tja ze kunnen pech hebben natuurlijk, maar omdat ik iemand ben die zich kapot ergert aan mensen die op een afspraak niet op tijd verschijnen, begon ik toch enigszins gestrest te raken. Zelf kom ik liever ergens een kwartier te vroeg als één minuut te laat, dat was onderdeel van onze opvoeding vroeger. Dus om halfdrie maar eens gebeld. Misverstand, zij hadden begrepen vanaf 13:00 uur en ik om 13:00 uur. Nou ja uiteindelijk tegen halfvier kwam de installateur, met meerdere keren excuseren, om e.e.a. nog te maken. De man heeft keurig gewerkt, en hard gewerkt, en alles toch af gekregen. A.s. vrijdag hoeven ze de panelen alleen nog maar op het dak te leggen en aan te sluiten. We zullen maar zeggen “het resultaat telt” het is tenslotte af, wat gepland is. Maar ik had die halve dag verlof kunnen sparen en gewoon normale tijd naar huis kunnen gaan, want normaliter ben ik om halfvier ook klaar met werken.

Mijn zonnepanelen zijn “Under construction” net als hieronder, alleen dat zijn er een paar meer.

Maandagmorgen, met een kop als een riethammer, neus dicht, ogen dik stap ik uit het huis om even de auto op te pikken, die ik de dag van tevoren in mijn ogen een kilometer ver van mijn huis geparkeerd had. Dat heb je als je wat later bent en het Italiaanse restaurant aan de overzijde open is. De MG staat in de garage en de golf moet dan buiten blijven. Maar o schrik, wat zie ik daar, het heeft gevroren, en niet zo’n beetje, het ijs staat zeker een centimeter dik op de auto, en wat erger is ook op de ruiten. Dan merk je dat het de eerste keer is dat de auto in de kou staat. Letterlijk en figuurlijk. En er is dus geen ijskrabber te bekennen, vroeger lag er dan nog wel eens een cassettedoosje of later een CD doosje in, maar met een SD kaart als opslagmedium krab je geen ruiten schoon. En zet je de motor aan, zet hem in zijn vrij, laat de koppeling opkomen, in de hoop dat een beetje warme lucht wonderen doet, slaat het start stopsysteem toe, en de motor zet zich netjes uit al ik de deur open… grrr. En dat te bedenken dat de maandag pas enkele uren oud is. Nou ja, we zijn op weg geraakt. Het leereffect, geen, ik heb de hele avond gezocht naar een krabbertje, maar ik heb er gewoon geen meer. Ik verlang terug naar de tijd met mijn bus, die had voorruitverwarming.

Het was een beetje een raar weekend. Op zaterdag eerst gewerkt en daarna naar de verjaardag van mijn dochter Sanne. Dat gooit even het weekend een beetje in de war, want dat resulteerde in het feit dat we op zondag moesten gaan winkelen. Dat geeft dan weer het zaterdag gevoel op zondag terwijl je weet dat je de dag daarop moet gaan werken. Maar goed, komt wel weer in orde deze week. Ik heb het al eens eerder gezegd. Ook hier in Gebrook (Hoensbroek) reed eens de tram. En op dezelfde manier als ik ook aan de foto van de plaats van ons huis ben gekomen is ook deze foto het resultaat van een bewerking uit een film. Heel duidelijk staat op de tram de eind bestemming. De staatsmijn Emma, aan de Akerstraat in Hoensbroek. LTM staat overigens voor Limburgse Tramweg Maatschappij.

Nee, met Nixie bedoel ik niet met niks aan, maar het is een type buis wat gebruikt werd voordat de LED indicaties bekend waren. Wiki zegt hierover:
Een nixiebuisje is een vroege vorm van een digitaal display. Het is een met neongas gevulde elektronenbuis met vlak achter elkaar geplaatste gaasvormige elektroden in de vorm van (bijvoorbeeld) de cijfers 0 t/m 9, die oplichten als ze individueel aangestuurd worden. Vanuit een beperkte gezichtshoek zijn de oplichtende cijfers waar te nemen, afhankelijk van het omgevingslicht. In tegenstelling tot een elektronenbuis heeft een nixiebuis geen gloeidraad. Nixiebuisjes werden onder andere gebruikt om in cijfers de tijd aan te geven en om de zendervoorkeuze op tv’s te tonen. Er zijn speciale nixiebuisdriverchips uit de TTL-serie: de 7441 en de 74141. Ze decoderen BCD-code naar decimaal en zijn geschikt voor de hoge spanning van de buizen. De nixiebuizen werken normaal gesproken op een spanning van zo’n 180 volt, met een weerstand aan de anode om zo de stroom tot 2 à 4 mA te beperken (afhankelijk van het type buis).
Onze nieuwe klok is een replica, maar is nergens compleet gebouwd meer te krijgen. De meeste pakketten zijn zelfbouw, en er is alleen nog maar een Russische voorraad aan gebruikte of nog op voorraad zijnde Nixie buizen. Nieuw zijn ze niet meer te krijgen. Volgens mij is dit het laatste model wat in Nederland te krijgen is geweest…

Hier woont mijn huis is natuurlijk niet helemaal waar, dat is meer hier moet mijn huis nog gebouwd worden. En wel naast het café met de luifel aan de rechterzijde, juist ja, daar waar die fiets staat en ongeveer tegenover die toen denk ik nieuwe auto. De bomen ter hoogte van de huizen zijn al jaren weg. Ik woon hier alweer bijna 40 jaar en heb hier nog nooit een boom voor de deur zien staan, de meest rechtse boom staat er wel nog… Inmiddels is het zo druk met verkeer dat ik deze foto alleen nog maar kan maken op een zondagochtend in de zomer als de meeste mensen nog slapen. Maar ik zal hem een keer maken in de huidige tijd. De foto heb ik gevonden op internet in een filmpje, en geloof me, het is even werk geweest om hem een beetje toonbaar en redelijk scherp te krijgen. Ik schat dat de foto gemaakt is in de dertiger jaren. Maar ook dat is een gok.