Vandaag, 4 december is het Barbaradag. Niet overal bekend, maar dat komt ook doordat deze feestdag bestemd was voor de mijnwerkers. Barbara was de patroonheilige van de mijnwerkers. Op Barbaradag hadden de mijnwerkers vrij en werden er van allerhande dingen georganiseerd.
Het verhaal over de heilige Barbara gaat als volgt:
Barbara zou gewoond hebben in Nicomedië in Klein-Azië. Haar heidense vader, Dioscurus, sloot haar op in een toren om haar te vrijwaren van de vele jongemannen die naar haar hand dongen. Ook liet hij een badhuis voor haar bouwen, zodat ze geen gebruik hoefde te maken van de openbare baden. Dit badhuis bevatte oorspronkelijk twee ramen, maar op verzoek van Barbara werden het er drie (zij had zich in het geheim tot het christendom bekeerd en wilde op deze manier de Heilige Drievuldigheid eren). Toen haar vader haar bekering bemerkte, liet hij haar folteren, maar ’s nachts genazen haar wonden op miraculeuze wijze. Uiteindelijk onthoofdde hij haar eigenhandig, maar werd daarop zelf door de bliksem dodelijk getroffen. (Bron: WIKIPEDIA)
Na de sluiting van de mijnen was het gedaan met de heilige Barbarafeesten. De laatste jaren is deze viering weer op kleine schaal in ere hersteld. Er worden bijeenkomsten en missen georganiseerd voor de oud koempels en de familie. En er is een samenkomst in de Gedachteniskapel van de mijnwerkers in Landgraaf. Vergeet niet, in de loop der jaren zijn ca 1500 mensen omgekomen in de Limburgse mijnen.
Als we vertrekken thuis is het vaak hetzelfde tafereel bij ons, dan wordt de vraag gesteld: “heb jij de katten geteld”. Vroeger waren het er zelfs heel even vier die we geteld moesten hebben, tegenwoordig hebben we nog maar twee katten. Dat tellen is noodzakelijk want als je er eentje niet gezien hebt dan kan hij of zij best de hele dag in de garage of in een kast opgesloten zitten, en dat is weer zielig. Ze gaan ergens liggen en je ziet ze niet meer. Op roepen reageren ze bij voorkeur niet en we kunnen geen snoepjes blijven uitdelen, om ze te lokken. Van de week was het weer zo ver, de katten werden geteld en we kwamen maar tot een. Zoeken dus, uiteraard langdurig zoeken. Want verstoppen is iets wat katten tot kunst verheven hebben. Uiteindelijk vonden we madam TicTac in de wasdroger. En je kunt dan ook nog niet boos op ze zijn, ze hebben niet meer verstand. Hier op de foto: Waarom maak je me nu weer wakker? Ik lag net lekker. Ja zo gaat dat, het leven van een kattenliefhebber.
Ik heb een hekel aan mensen die van hun probleem mijn probleem proberen te maken. Ik weet er niet goed mee om te gaan en wordt dan geïrriteerd. Een slechte eigenschap, maar mensen denken steeds minder na en realiseren zich niet wat ze willen. Enerzijds is dit uiteraard ingegeven door de tijd, alles kan volgens iedereen, The sky is the limit, en die limiet is nou net datgene waar iedereen over valt. Het is als bij het autorijden. Eens in de zoveel tijd moet die auto naar de garage voor een onderhoudsbeurt en kun je er op dat moment niet mee rijden. Dan dien je dus een klacht in bij de dealer dat je niet in de auto kan rijden in de tijd dat hij bij de garage staat, terwijl je die auto gekocht heb om mee te rijden op het moment dat jij daar zin in hebt. Dit type mensen moet wel heel ontevreden zijn met zichzelf. Als je een probleem hebt moet je mensen deelgenoot maken van je probleem, zodat deze mensen je kunnen helpen om het op te lossen. Zoals ik deze week ergens las, we moeten ophouden met communiceren, maar naar elkaar gaan luisteren. Als je iets over een muur gooit weet je nooit hoe het terecht komt en waar het land. Als we nu eerst die muur weer afbreken die iedereen om zich heen heeft gebouwd, zie je ook weer waar we mee bezig zijn. Als we de muur hebben afgebroken kunnen we de stenen een alternatieve bestemming geven, zoals deze volkswagen, gezien bij: 
Deze uitspraak schoot me weer te binnen toen we weer hoog en droog binnen aan de koffie zaten. Een ronde door Zuid Limburg leek het wel. Via Schin op Geul naar Sibbe, daarna richting Maastricht om in Maastricht tot de ontdekking te komen dat de tank bijna leeg was, maar dat terzijde, dat is voor de terugweg. Normaliter nemen we als het warm genoeg is wel een terrasje en eten daar wat, maar onze middagmaaltijd kwam gistermiddag bij de Hema vandaan, een broodje met mosterd en traditionele worst. Nou ja, iets minder vettige traditionele worst dan vroeger. We waren alvast aan het rondkijken voor een klok voor op de kast, maar die dingen vind je nergens meer. Wel wandklokken, maar daar heb ik niets aan. En een wekker op de kast ziet ook niet uit. Zo sturen ze je vanzelf het internet op. Het enige wat we meegenomen hebben zijn een paar kleine windlichten, zodat ik voor ieder van jullie een kaarsje kan opsteken voor de komende decembermaand. Op de terugweg via Schimmert en Spaubeek bij Sweikhuizen de berg op en de andere kant richting Duitsland om te tanken. De prijs daar is momenteel 1 euro 38, dat laat zich doen. Verder weer naar huis via Jabeek, Merkelbeek en Amstenrade. De ronde van Limburg was daarmee ten einde en de nobele taak om het diner te bereiden was gearriveerd. Een mals beenhammetje met zelf gestampte aardappelpuree en verse snijboontjes, winterkost op zondag.
Als je van Noorbeek naar Slenaken rijdt, kom je door een van de mooiste streken van zuid Limburg. Daar vlak langs de Belgische grens is het mooi heuvelachtig en heb je de mooiste vergezichten. Bergje op en bergje af, en halverwege ligt het gehucht Hoogcruts. Daar, bergje weer op staat dit mooie trafohuisje. Een beetje ondergesneeuwd door de graffiti maar het heeft nog steeds zijn mooie vorm. Het heeft zelfs een ecologisch dak gekregen in de loop der jaren.
Hier in Nederland vind je er bijna geen, maar de Fridolin was een heuse Volkswagen Weliswaar samengesteld uit alle op dat moment beschikbare onderdelen, maar er stond een volkswagen logo op. Niet dat ze daar trots op moeten zijn, want wereldwijd zijn er niet veel meer van over. De type 147 kleinlieferwagen is een bestelwagen speciaal ontwikkeld voor de Deutsche Bundespost. De Transporter was te groot, de Goggomobiel werd het ook niet, dus werd er een opdracht gegeven die vrij duidelijk was, Er moesten schuifdeuren in, er moest een hoop post in kunnen. De bestuurder moest direct de laadruimte in kunnen en er hoefde niet meer dan 400 kilo aan poststukken in te kunnen. Op basis daarvan werd dus deze Fridolin, eigenlijk een bijnaam, ontwikkeld. De basis, het chassis was van Karmann Ghia, de kont van de transporter, de motor van de kever, de koplampen van de kever, dus een Mieschmasch van allerlei bedrijfsonderdelen. Alleen een klein minpuntje, de wagen was erg roestgevoelig. Dat is ook de reden dat er nog maar erg weinig rondrijden. Volgens mijn informatie niet meer dan een paar honderd exemplaren. Terwijl er toch ik dacht meer dan 6000 exemplaren zijn gemaakt.
Het is een beetje chaotisch geworden in de dataruimte van ons. Spaghetti is wellicht een betere uitdrukking voor alle kabeltjes die u op de foto ziet. Aan mij de schone taak om hier in de komende weken een keurige ruimte van te maken. Je moet er wat voor doen, maar dan heb je ook wat. Door vervanging van wat apparatuur is deze warboel ontstaan, en langzaam maar zeker zal ik deze spaghetti ontvlechten en er weer een keurig breiwerkje van maken. Het heeft me al een vrije woensdag gekost, maar dat mag de pret niet drukken. Dit is goed te overzien, in tegenstelling met een andere klus waar ik mee bezig ben. Daar zijn de draadjes virtueel en zie je niet wat ze doen. Werken aan een TPG of zoals andere zeggen TPA is een vak apart. Aan u de mooie taak om uit te vinden wat de afkortingen betekenen. Niet dat er iets te verdienen valt… een voetreis naar Wittem kunt u ook zelf wel regelen.