Gisteren kwam ik iemand op het werk tegen die ik al meer dan twintig jaar niet meer had gesproken. Hij werkt bij de Provincie Limburg en ik heb destijds samen met hem procestechniek gestudeerd. Samen zijn we destijds ook bij DSM begonnen in de utility sector. Hij vertrok naar de Provincie Limburg en ik bleef bij DSM. Maar er waren avonturen die we samen beleefd hebben die nog steeds in ons hoofd gegrift staan. Ik ga dan even meer dan vijfentwintig jaar terug. Ik was aan het trainen voor de Kennedymars en was te voet van Hoensbroek naar het werk in Geleen gelopen, een tochtje van 30 km heen en terug, dus een leuk begin. Ik had met hem afgesproken dat we in de middag samen wat monsters zouden gaan nemen in de voormalige Carisborg groeve in de Passart. Toen ging de telefoon, mijn vrouw, in redelijk opgewonden staat belde dat mijn twee kinderen zich per ongeluk hadden opgesloten op de badkamer, en ze had geen idee wat ze aan het doen waren, 1 en 2 jaar oud en dan tussen al die gevaarlijke spullen. En net dan ben je niet met de auto of fiets naar het werk maar te voet. Auto’s waren schaars dus snel mijn collega gebeld met de vraag of we meteen konden afreizen en hem even de situatie uitgelegd. Gezien de relatie werd ter plekke een en ander geregeld en weldra zaten we in de auto op weg naar huis. Daar zat mijn vrouw voor de badkamerdeur liedjes met de kinderen te zingen. Bevrijden was uiteraard zo gebeurd, en de monsters die we moeten nemen waren ruim op tijd, maar dit soort herinneringen blijven je bij. Ik vond het fijn dat we even in de gelegenheid waren om bij te praten, ook hij moet nog even wachten op pensioen…
Op de foto de voormalige bruinkool groeve Carisborg, met op de achtergrond de staatsmijn Emma.
Het spinnen van vandaag heeft niets te maken met de poezenbeesten van gisteren. Nee, deze dames zetten zich in voor diabetesonderzoek. De tijd dat ik hiervoor in was, ligt ver achter me. Rennen, fietsen, fitness, aerobics, in de tijd dat ik de opleiding tot recreatiesportleider heb gevolgd zat het er allemaal bij. Na het beoefenen van iedere nieuwe sport was je weer een uitgeblust, maar de conditie steeg wel met de week. Heel die tijd schoot weer in mijn gedachten toen ik deze sporters tekeer zag gaan… Waar blijft de tijd. Wat die auto daar moest ben ik nog niet achter, dat leg ik maar naast me neer. Ik ben al moe geworden van het kijken.
Het is waarschijnlijk bekend dat ik zelden of nooit tweemaal op dezelfde weg ergens naartoe rij. Ik heb ook zelden mijn TomTom nodig. Of ik moet niet weten waar een bepaalde straat ligt. Maar in dit geval snorde de auto gezellig langs de Belgische wegen opweg naar enkele meubelgiganten in Peer, langs de Baan naar Bree. Alleen deze weg had ik al zo vaker gereden en nu had ik gekozen om eens via Meeuwen te rijden en dan de peerderbaan te pakken. En dan kom je ook uit op de Baan naar Bree, bij Erperheide. En daar zag ik hem al op grote afstand staan. 
De familie Meessen voor hun huisje in de Slakkenstraat. Van links naar rechts Fien, Harrie, An, Piet, Mina, moeder, Sjef en vader Meessen. Het waren hard werkende mensen die als handelaren hun waar verkochten op markten en zo. Het was een familie waar alles draaide rond het gezin van vader en moeder Meessen. Geen luxe, maar hard werken op het land en verkopen op de markt. Er doen diverse verhalen de ronde over deze familie, hoe ze zijn opgelicht, beroofd, en dat alleen door hun geloof in de goedheid van de mens. Ik denk dat er geen Hoensbroekenaar is die deze familie niet kent. Vroeger kwam alles samen op de markt, en daar was deze familie prominent aanwezig. Wat kleine, gedrongen figuren, waar een werkzaam leven vanaf straalde, en die woonde in een van de oudste huizen in Hoensbroek, aan de Slakkenstraat.
Als je me vroeger gevraagd zou hebben wat ik had willen worden kan ik daar niet eens een antwoord op geven. Het beroep wat ik nu uitoefen bestond toen nog niet. Als ik terug kijk naar mijn jeugd speelde alles zich af op straat. Rijk waren mijn ouders niet, dus de eerste TV kwam toen ik onderhand van de lagere school af was, als ik TV wilde kijken moest ik naar een vriendje waar ze wel TV hadden. Volgens mij had ik wel Cowboy willen worden. Alles wat los en vast was las ik. Van Arendsoog en Witte Veder tot alle Texas Ranger boekjes, Karl May en later ook nog Conny Coll. Avonturen over de wilde vaart, verhalen over onze Zeehelden en ga zo maar door. Als ik niet buiten was, dan was ik aan het lezen. We hadden een kleine bibliotheek, volgens mij iets door de kerk beheerd, op de Steenberg, een oude mijnwerkerswijk. Daar was ik overigens vrij snel door alle boeken heen en moest dan wachten totdat er weer nieuwe boeken werden aangekocht. Ik kon me ook goed inleven in de personages, Ik droomde over Pim Pandoer, de Witte… En toch ben ik nooit cowboy of avonturier geworden. Ook een gemiste kans. Pim Pandoer, geschreven door Carel Beke heeft mij mijn hele leven achtervolgt. Nooit zal ik de zo mooi beschreven rode amfibiesportwagen vergeten. Wellicht dat daar mijn liefde voor auto’s is begonnen. Overigens is het eerste deel gepubliceerd in 1953, mijn geboortejaar.