Je zal maar Piet heten en zwart zijn. Een speling van de natuur waar de hele Nederlandse en internationale pers overheen is gekropen en het hebben opgeblazen tot dusdanige proporties dat er uiteindelijk maar ene de dupe is… het kind. Malloten zijn het, en meer wil ik er niet over kwijt.
Afgelopen zondagmorgen hebben we weer eens een uurtje gewandeld bij ons in het Bunderbos. Ik heb het geluk om er maar vijf minuten wandelen vandaan te wonen. Toch kom ik er eigenlijk niet vaak genoeg, dat denk ik iedere keer wanneer ik er ben, en neem ik me voor om vaker te gaan. Het Bunderbos is een zogenaamd bronnenbos, en op enkele plaatsen zie je dan ook water opborrelen, wat dan in een klein stroompje verder de helling afgaat. Onder aan de hellingen is het meestal, op stukken, een flinke modderpoel op de paden. Zelfs ook in de zomer als het een tijd niet geregend heeft. Rond die modderpaden ontstaan dan nieuwe paadjes, door mensen die de modder proberen te ontwijken. Soms is er veel modder en geen extra paadje. Ik optimist had mijn wandelkistjes niet aangedaan, ik had er geen zin in om van schoenen te wisselen. Mijn vrouw waarschuwde nog, maar ik eigenwijs en kwam dus met flink de modder tot boven mijn enkels thuis. Maar verder was het wel lekker wandelen daar, we waren vroeg en we hebben geen hond, geen kip en geen mens gezien. Het hele bos voor ons alleen. Eigenlijk is de herfst wel de mooiste tijd hier in het bos. Met mijn Iphone heb ik wat foto’s gemaakt onderweg, dat gaat best wel goed vind ik, als ik niet speciaal van plan ben om te fotograferen, dan heb ik toch altijd een redelijk goede camera bij me, mocht zich iets voordoen. Als je hieronder op de collage klikt dan wordt hij wat groter weer gegeven.
Zondagochtend liep ik met mijn bril in de handen naar de keuken om deze rigoureus schoon te maken. Ik zag niet veel meer en dat leidt uiteindelijk tot hoofdpijn. Na het schoonmaken zette ik de bril op mijn neus en auw… Een van de neusvleugeltjes was weg. Nergens meer te bekennen. En in plaats van een zacht neusvleugeltje zat er nu een metalen puntje. Ik heb me uiteraard is misselijk gezocht naar mijn oude bril, en van alle ellende die maar opgezet.
Gelukkig zijn er nog zaken zoals Pearle in Beek die een goede service geven en mijn bril onmiddelijk repareerde. Op het werk mijn oude multifocale bril af en mijn nieuwe varifocale bril weer op. Iemand vroeg me om even mee te lopen en BENG, loop ik vol tegen de kast aan. Even de overschakeling tussen de beide brillen vergeten, gelukkig was er niets aan de kast.
Dat zelfde gevoel van heel even misselijkheid had denk ik Ollie ook, onze rooie kater. Hij dacht gisteravond even een speelse aanval op zijn zusje in te zetten, maar in plaats van de aanvaller, werd hij het slachtoffer. 180 graden gedraaid en een salto mortale waren het resultaat. Versuft en een beetje dizzy liep hij meteen naar zijn ton… En dat terwijl Kaatje zich omdraaide met het idee waar blijf je nou. Het is me het poesje wel. Zondag had ze ons oudje ook al even de les gelezen. Nee, geen greintje kwaad zit erin, maar deze poes draait zich in dusdanige houdingen dat de twee anderen het spoor dan volkomen bijster zijn.
Het was rustig in het weekend, maar dat mag ook wel na een enerverend weekje met wat meer uren dan normaal. Af en toe is dat ook geen probleem, maar daaraan merk ik toch dat ik een jaartje ouder word. En dan is een rustig weekend tussendoor wel eens lekker. Wat klooien in en om het huis is dan helemaal niet verkeerd. En in de avond een lekker pilsje drinken is dan ook niets mis mee… Maar vandaag gaan we weer met frisse moed verder waar we vorige week gebleven zijn. En deze week hoop ik zonder problemen.
Erg spannend is het huisje hier in deze landelijke omgeving niet. Maar volgens mij is het in heel midden Limburg niet spannend. Dit trafohuisje staat aan de Leropperweg in Sint Odilienberg. Langs de oprijlaan van een boerderij. Geen graffiti te bekennen en nog redelijk nieuw. Wel heeft dit huisje een mooie vorm. Nieuw aan dit huisje is dat er maar een ingang is. Laagspanning en hoogspanning zijn via een deur te bereiken. Het hokjesdenken is hier verlaten…
Sint Odiliënberg is een dorp in Midden-Limburg, ten oosten van de Maas en gelegen in het Roerdal. Bekend is het dorp door de romaanse Basiliek van de H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus (11e eeuw) met twee torens die het dorp een mooie skyline geeft. Daarnaast gaat ook het bekende Pieterpad door het dorp, wat uiteraard zorgt voor vele wandelaars. Als laatste trekt het dorp veel oldtimers die langs de mooie binnenwegen het Limburgs land bezoeken.
Overigens zijn winkels een zeldzaamheid daar, maar dat is ook niet gek met Roermond op bijna loopafstand… Alhoewel, je moet dan wel nog even door Melick lopen.
Oh mén what a car. De volledige Amerikaanse autohistorie in een oogopslag. Protserig, overdone, vleugels, een grote bek en tierelantijnen. Maar wat maken deze bakken een indruk. Wat velen niet weten is dat DeSoto niet een eigen merk was, maar gewoon de top van de Chrysler modellen. In 1928 in het leven geroepen om topmodellen te creëren. Het merk werd genoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Hernando de Soto die onder andere de Mississippi ontdekte en gaf zo een beetje een mystieke naam aan dit merk. Concurrenten waren in het begin o.a. de Studebaker en later het door Chrysler overgenomen merk Dodge. In 1961 werd dan ook definitief de vlag gestreken voor DeSoto.
Het model op de foto is een Fireflite uit 1955. Met zijn gewicht van 2 ton en een achtcilinder motor geen kleintje. Het model was op dat moment het vlaggenschip van Chrysler. Deze familiebak was een echt scheurijzer en met 255 pk, in 1955! en een powerflite versnellingsbak haalde hij binnen 11 seconden de 100 km/uur.
In het kader van teambuilding hadden we de hele middag al bij elkaar gezeten en gesproken over de toekomst van onze afdeling. Met een nieuwe chef is dat onvermijdelijk. En daarna even wokken bij de chinees. Niks mis mee, maar wel toen het avondprogramma werd onthuld… Grotbiken in de Limburgse mergelgroeves moet ik zeggen. Het verschil met grotten is dat deze mergel groeves door mensen gegraven zijn. En ik verzeker u, dat is een avontuur op zich. Het begint met een afdaling van 40 meter door smalle wenteltrappen en het laatste stuk over uitgesleten mergeltrappen, waarvan geen tree gelijk is aan de ander. Daar krijg je na enige uitleg een fiets, met verlichting, een helm en dan ga je met in dit geval Silvie, onze gids rijden door de gangen. Ik zeg u, zwaar voor een heer op leeftijd en enig overgewicht. Het is als rijden over een veldweg, waar je voortdurend moet bukken omdat de grotten erg laag zijn. In de meesten kun je niet eens rechtop staan. De tocht gaat gedeeltelijk onder het dorp Sibbe door. Niet het rijden breekt je op, maar het voortdurend bukken. Diverse mensen hebben ondanks hun helm, toch behoorlijk wat aanvaringen gehad met het plafond. De helmen zijn niet voor niets akelig ruw aan de bovenzijde. En dan kom je moe, een ervaring rijker aan bij het eindpunt, iedereen blij dat we er weer zijn na een tocht van anderhalf uur. Moet je die veertig meter weer naar boven. Dat is dan de proof of the pudding… Maar ik leef nog. Onze nieuwe baas zei: “Licht inspannend”. Die heeft dus wat tegoed… Ik nodig die de volgende keer eens uit voor een goede judo training. Ik heb nog wel wat relaties… En foto’s ehh te donker voor een iPhone, dus maar een geleend bij wiki.
