bVision.nl

De vogels hebben dit jaar ontzettend veel geluk hier in Hoensbroek. Na het vogelhuis debacle in het weekend zijn we gisteren even naar Geleen gereden om te kijken of ze daar het gezochte vogelhuisje zouden hebben. Ja dus, en voor dezelfde lage prijs. Alleen dat hebben we niet gekocht maar een luxere uitvoering ervan. Over de prijs daarvan wil ik het vandaag niet hebben of toch wel. Er zat geen prijskaartje op en de aan de kassa telefonisch geraadpleegde medewerker van de afdeling gaf een verkeerd artikelnummer door. Daardoor heb ik eigenlijk een hoop geld verdiend en kan het muntje uit het karretje er ook nog wel bij… Normaliter meld ik me wel, maar met wat meer spullen viel het pas op toen we buiten de bon nakeken. We hebben wat extra voer ingeslagen dit jaar, want met zo’n huisje waar de vogels uit mijn tuin droog kunnen eten zullen ze wel veel vrienden en bekenden uitnodigen om mee te komen eten. Uiteraard is ook de pindakaaspothouderaandemuur weer voorzien van een nieuwe pot verse pindakaas. Dat wordt feest deze winter.

Afgelopen weekend waren we bij Intratuin in Roermond. Eigenlijk om wat plantjes te kopen en om eens te kijken welk huisje we de vogeltjes dit jaar konden aanbieden. Het vorige eethuisje was helaas bij een storm gesneuveld. In de kar stond al een plantje toen we bij de vogelhuisjes aankwamen. Terwijl ik bij de kant en klaar gevulde huisjes stond te kijken vond mijn vrouw een mooi huisje met overstekende dakranden zodat het voer niet nat zou worden. Er was er nog ene van dus huphup meteen in de kar. Samen met wat vetbollen en ander voer ging de tocht weer verder. We hadden nog een mooie kan gezien voor een redelijke prijs, met een dito onderbord, dus dat ging ook de kar in, die toch al redelijk vol begon te raken. Ik had nog iets gezien waar mijn vrouw aan voorbij gelopen was en zei: We lopen even terug, laat de kar maar even staan. Nog geen vijf minuten later waren we weer terug, en met de vraag waar is onze kar, keken we eens om ons heen, die stond toch hier…. Weg kar, wel stond op de grond de kan met onderbord. Ik uiteraard meteen naar de kassa gerend en gekeken of daar ons vogelhuisje was, maar ook na de zaak nog eens geïnspecteerd te hebben, het was en bleef weg. Onbeschoft vind ik het, niet voor het muntje in het karretje, maar gewoon het idee dat iemand er met jouw uitgezochte spullen vandoor gaat. Oke, het was nog niet betaald. Maar ik had het huisje al virtueel opgehangen en gevuld, het was daarmee al mijn intellectueel eigendom…. Nu hebben de vogeltjes hier niets te eten.

Tsja, dan krijg je een stokje over de muur gegooid met de vraag om 5 dingen te benoemen die nog niet algemeen bekend zijn over Sjoerd. Dank je Francky, maar doorgeven doe ik niet, een ieder die wil… En verder, om in de reclamesfeer te blijven, jullie mogen alles van mij weten, behalve mijn pincode, die vergeet ik zelf ook weleens.

Laten we vooraan beginnen, als zoon van een Fries en een Friezin ben ik toch geboren en getogen in Limburg. Mijn Vader werkte bovengronds op de Oranje Nassaumijn in Heerlen. Beide waren Nederlands Hervormd en ik bezocht dan ook de Nederlands Hervormde School aan de Kastanjelaan in Hoensbroek. Alleen de kerk had geen prioriteit in ons gezin. We woonden midden in een katholieke enclave, en al mijn vriendjes in de buurt waren dan ook katholiek. Ik vind mezelf ook meer boeddhist, maar dat heeft zijn oorsprong in de wereld van de Vietnam oorlog.

In mijn jeugd had ik een vreemde hobby, werken… Toen ik een jaar of tien was was ik niet weg te slaan bij het plaatselijk Seven-Up depot. Flessen uit sorteren en in de juiste kratten doen, pallets stapelen en ga zo maar door. Op mijn twaalfde reed ik op de heftruck en loste zelfstandig de truck vanuit de fabriek in Maarheeze. Helaas werd het depot opgeheven en moest ik wat anders zoeken om mijn energie kwijt te raken.

De militaire diensttijd heb ik ook nog meegemaakt, zij het niet zo heel lang. Ik was al getrouwd toen ik de dienst in moest. Als chauffeur/boordschutter had ik net mijn opleiding achter de rug, was net terug van het PIROC toen er bekend werd gemaakt dat de dienstplicht niet langer gold voor mensen die getrouwd waren. Gezien mijn salaris in dienst was dat ook een grote kostenpost voor de gemeente. Er werd dan ook de nodige medewerking verleend om vervroegd de dienst te verlaten, en nog geen maand later werkte ik al bij DSM in Geleen.

Sport heb ik ook nog gedaan, wel pas later, eerst in de recreatieve sfeer, maar na enkele cursussen gevolgd te hebben, mocht ik me recreatiesportleider noemen en heb in die hoedanigheid jaren lesgegeven. Later overgestapt op Judo, waar ik samen met mijn kinderen, jaren aan heb besteed en waar ik uiteindelijk ook les in ben gaan geven.

En toen werd het in ene keer kommer en kwel. Nou ja, figuurlijk dan. Tijdens een uurtje squashen wat ik samen met mijn vriend deed, vergat ik even mijn plaats op het veld en kwam met een geweldige dreun tegen de muur aan. Samen met een reeds wat oudere judoblessure, leidde dit tot een frozen shoulder. Een jaar naar de Fysio heeft geholpen, maar daarna ben ik toch maar gestopt met sport. Ik sluit nu lekker af, wil je nog wat weten, laat het horen.

Nu de herfst zijn intocht heeft gedaan krijgen we ook steeds meer herfstartikelen uit de natuur voorgeschoteld. Zo is het op het werk een rage om producten uit eigen oogst mee te nemen. Dat varieert van appels tot zoals nu het geval is, noten. Ladingen walnoten uit eigen tuin komen in ons keukentje op het werk terecht. Pepernoten ook, maar dat is andere koek. Zo trof ik tussen de walnoten dit unieke exemplaar aan, bestaande uit drie delen, in plaats van twee helften. Het vreemde is dat er in een walnoot normaal vier vruchtdelen zitten, gescheiden door een vlies, in deze zaten er dus zes. Sorry, zitten er dus zes. Tussen alle walnoten in deze kom vonden we nog een tweede exemplaar, welke een collega, snik, helaas verbrijzeld heeft. Dit zijn helaas maar kleine noten, al zou je dat op de foto niet zeggen. Dat wat ik als chte walnoot beschouw is zeker een factor twee groter. Ik zal deze hele nog even bewaren voor een vergelijk…