Nu de herfst zijn intocht heeft gedaan krijgen we ook steeds meer herfstartikelen uit de natuur voorgeschoteld. Zo is het op het werk een rage om producten uit eigen oogst mee te nemen. Dat varieert van appels tot zoals nu het geval is, noten. Ladingen walnoten uit eigen tuin komen in ons keukentje op het werk terecht. Pepernoten ook, maar dat is andere koek. Zo trof ik tussen de walnoten dit unieke exemplaar aan, bestaande uit drie delen, in plaats van twee helften. Het vreemde is dat er in een walnoot normaal vier vruchtdelen zitten, gescheiden door een vlies, in deze zaten er dus zes. Sorry, zitten er dus zes. Tussen alle walnoten in deze kom vonden we nog een tweede exemplaar, welke een collega, snik, helaas verbrijzeld heeft. Dit zijn helaas maar kleine noten, al zou je dat op de foto niet zeggen. Dat wat ik als chte walnoot beschouw is zeker een factor twee groter. Ik zal deze hele nog even bewaren voor een vergelijk…
Het enige wat ik tegen Appie heb is dat ze veel te duur zijn, en aan de andere kant hebben ze meestal wel alles wat we nodig hebben, al halen we ook veel dingen bij de Lidl.
De herfst is uitgebroken, gisteren was het hier “hoort de wind waait door de bomen”, daarbij begon ik terug te dromen naar mijn vakantie onlangs, op het Spaanse Eiland Mallorca. Het was er genieten, het hotel/appartement had wifi, we hebben lekker weer gehad, prachtige landschappen bewonderd, mooie baaitjes gezien, gezellige restaurants hebben we bezocht en er lekker gegeten. We hadden een auto gehuurd en hebben daarmee het eiland van Oost naar West, van Noord naar Zuid en diagonaal doorkruist. Je zou het niet zeggen, maar ook op Mallorca vind je bergen, niet zo hoog als de Alpen, maar ook heel mooi. Ik vond het erg druk op Mallorca, ondanks dat het echte vakantieseizoen al voorbij was. Je hoorde vooral veel Engels en Duits spreken en natuurlijk ook Nederlands. Meest opvallend was dat, in ieder geval in de plaats waar wij verbleven dat je in de restaurants vrijwel overal met Nederlands terecht kon. Wat bleek men had overal voornamelijk Nederlands personeel in dienst. Wij Nederlanders spreken onze talen nou eenmaal. Veel Spaanse jeugd werkeloos? Volgens een horeca-ondernemer daar, kwam dat vooral omdat ze meestal alleen maar Spaans spreken en dus ongeschikt vind men. Om terug te komen op de drukte, bij vrijwel elke bezienswaardigheid was het een krioelende hoop van huurauto’s die allemaal een parkeerplekje zochten. En dat op weggetjes zo smal, dat je soms de spiegels moest inklappen om elkaar voorbij te kunnen komen. Maar dat hebben we ook helemaal zonder schade gered. Een ding hebben we niet gezien. De hoofdstad Palma de Mallorca. Daar hadden we geen tijd meer voor. Maar dat is niet zo erg, vroeg of laat gaan we er nog eens als stedentrip in een lang weekend naar toe, het vliegen duurt maar een kleine twee uurtjes en het kost ook nog maar enkele tientjes tegenwoordig dat vliegen. Dus dat houd ik nog even tegoed.
Soms moet je jezelf eens even een spiegel voorhouden. Niet te vaak natuurlijk, want je zou jezelf eens herkennen en ervan schrikken. En mooie spiegels om dat te doen zijn die bolle spiegels die je vaak in winkels ziet. Alleen een foto ervan maken zonder dat je er dan zelf opstaat is een beetje moeilijk, welhaast onmogelijk. Vandaar, en alleen vandaag, een volledige foto van Me!, alias Sjoerd, of was het andersom…
Gisteren maakte we een lange wandeling in de streek rondom Cadier en Keer. Met o.a. een stuk door de hellingbossen van het Savelsbos. Daar troffen we onverwacht een monument aan voor een aantal Belgische verzetsstrijders die daar ter plaatse in het bos gefusilleerd zijn aan het einde van de tweede wereldoorlog.
Francky stijgt langzaam naar eenzame hoogte, tenminste wat het aantal inzendingen betreft, ik ken er nog maar twee die boven hem staan. Maar ik zal u niets onthouden:
Ik denk dat er iemand denkt dat hij weet waar dit is, maar ik moet hem teleurstellen. Het is een geflipte wereld in mijn fotografische gedachte. De foto klopt niet. Deze is bewerkt om te passen in mijn gedachte van wat er zou moeten staan. En niemand zou het weten behalve deze ene persoon die woont in de plaats waar dit rustieke kiekje is gemaakt.